Blog

Anita Wix, Taboedoorbreker, spreker, schrijver, coach, adviseur,
en ervaringsprofessional op het gebied van huiselijk geweld.

 

Het leven

Ik heb in mijn leven al veel tegenslagen gekend. En elke keer als ik dacht dat het niet erger kon, leerde ik een levensles en leerde ik opnieuw kijken en wordt ik mij steeds bewuster van het leven. Ik merk een groot verschil op met het leven voor en het leven na een paar bijzondere ervaringen. Ik zal het je vertellen, er is niets zweverigs aan.

Vanaf mijn geboorte tot mijn 54 ste verjaardag leefde ik mijn leven zoals de meeste mensen dat doen. Het leven overkwam mij. Wat er gebeurde, daar kon ik niks aan doen. Ik was het slachtoffer van mijn omstandigheden. De ene na de andere tegenslag kondigde zich aan. Waarom ik? Had ik al niet genoeg meegemaakt?

Al bij het openen van mijn ogen begon de pieker maalstroom. Zorgen maken, denken dat het nooit beter gaat worden. Somber je bed uit stappen om vervolgens te doen wat ik altijd deed. Elke dag dezelfde gewoontes. Dezelfde partner, dezelfde vrienden, dezelfde leefomgeving en nog simpeler….Mijn bed uit stappen aan dezelfde kant, naar de badkamer, tandenpoetsen (met delfde hand) koffie zetten (drinken uit mijn favoriete mok) telefoon checken, nieuws lezen, e-mails beantwoorden enz. enz. Je kent het wel.

Geen wonder dat er niets verandert, want:
als je doet wat je altijd deed
krijg je wat je altijd kreeg

Dat klinkt nu logisch, maar dat zag ik toen echt niet zo. Mijn verleden over en weer herhalen. Wat is er misgegaan, boos op degene die me iets aan heeft gedaan. Zoeken naar antwoorden. Wat en waarom. Dat hield me constant bezig. Gefocust op negativiteit en geen idee hoe ik dat moest veranderen. Sterker nog ik wist niet eens dat ik dat kon veranderen.

80.000 gedachtes per dag

En elke dag begon weer met dezelfde gedachtes als de dag ervoor. Nooit stond mijn hoofd stil. Altijd was het druk daarbinnen. Een blauwe brief in de brievenbus betekende betalen. Er zal vandaag wel weer iets mis gaan. Een onbekend nummer in het display van je phone.. niet opnemen wie weet, welke instantie het is. Geen enkel vertrouwen in de toekomst of een gelukkiger leven.

Bijna jaloers op de mensen waarbij (je denkt zo aan de buitenkant) het leven altijd op rolletjes loopt. Die nooit zorgen hebben. Die een fijne familieband hebben. Geen financiële zorgen. Een partner die je met respect en gelijkwaardig behandeld. Een gezonde levensstijl. Bijna nooit ziek…. Ga zo maar door.
De toxische relatie waarin ik al 10 jaar vastzat gaf ik de schuld. Zoals iedereen de omstandigheden de schuld geeft. Je werkgever die niet deugd, je vrienden die het je aandoen, de ziekte die je hebt, weinig financiële middelen, je ouders, je …. Stop, stop, stop. Maar hoe verander je dit? 
Ongewild, pijnlijk en verdrietig kom ik in 2016 in het tweede deel van mijn leven terecht. Ik neem je mee…toen alles anders werd.

Toen werd alles anders

Toen ik je leerde kennen wilde je niets van me weten. Jij was de manager van de DJ waar ik mee bevriend was. Ik reisde regelmatig mee naar optredens. Nog maar net uit de vrouwenopvang was dit de tijd van mijn leven.Je was stug en hield me op grote afstand, moest niets van me hebben. Tot ik op 14 okt 2012 een mailtje kreeg met de vraag:
“Mag ik je telefoonnummer?”
“Uh? Waarom dan? Wil je me bellen?”
“Ja, ik wil heel graag een keer met je afspreken, vind je namelijk een heel leuk mens.” 

reinold

Dat was het begin van een heel bijzondere vriendschap. Je maakte mijn leven een stuk rijker met alle leuke dingen die we deden. Naar de film, theater, lekker eten, wandelen, op afstand tv kijken, gewoon liggen in het Vondelpark of uren luisteren naar de verhalen van Mw. Gigengack en als hoogtepunt onze fantastische reis naar Bali.Onze diepgaande gesprekken over het leven en de dood waren intens. We waren soulmates en begrepen elkaar. We praten over de zin van ons bestaan. Jij noemde me altijd je happy stalking fortune cookie. Voor jou was het leven soms zwaar. Je wilde het liefst geen 50 worden. Je grote angst was om ernstig ziek te worden en alleen te sterven.Je was eerlijk en gaf me je ongezouten mening over de dingen die ik deed. En toch was je super trots op me. Je hield oprecht van mij als mens, dat maakte me zo gelukkig. Je was mijn grote beschermde teddybeer. Je behandelde me met respect. En met mijn verleden was dit heel fijn om dit te ervaren.

Op 5 Jan 2016 bleef je voor het eerst in mijn huisje slapen. Dat deed je nooit. Ik was blij verrast. Toen je s’morgens wakker werd zei je dat je in geen jaren meer zo goed had geslapen “wat heb je toch een heerlijk huisje”.We praten uren, keken films en maakten vakantie plannen.Je besloot nog een nachtje te blijven. Over 3 dagen werd je 50 en je vroeg me het met jou en je ouders te vieren. Dat wilde ik graag. Ondanks alle uren slaap bleef je moe. Ik pakte een dekentje en zei ga maar lekker slapen, je hebt het vast nodig.Ik gaf je een knuffel en een kaart met de tekst: ‘wat een geluk dat ik je ken’.
Toen ik die aan je gaf zei je “wat ben je toch een lieverd.”

Je werd nooit meer wakker

Daarna viel je in slaap.... en werd nooit meer wakker. 3 dagen voor je 50ste verjaardag, niet ziek en in het huisje van je beste vriendin.
Nog niet eerder stond de wereld zo stil. 
7 dagen na je uitvaart lag ik nog steeds in bed. Had nergens zin meer in.
Tot ik me besefte dat ik ook nu een keuze had. Of verstikt blijven in mijn verdriet of accepteren dat het niet mooier had kunnen zijn.
Het was jouw verlangen op deze manier de aarde te verlaten. Hoe bijzonder.
Deze intens verdrietige gebeurtenis veranderde mijn kijk op het leven en de dood. Het gaf me de kracht. 

 

Reinold 2

Ik ben me er nu van bewust

De grootste lessen in ons leven krijgen we vaak in de diepste dalen. Om meer grip op mijn gedachtes te krijgen ging ik mijzelf vragen stellen. Als ik voelde ergens veel te lang in te blijven, stelde ik vragen als: Waar denk je aan? Dienen deze gedachtes mij? Stop! Ik ging dan even stil zitten en dacht aan iets waar ik heel blij van werd. Ik ruilde de negatieve gedachte in voor een positieve gedachte. Dat is een heel proces, stapje voor stapje en het gaat steeds beter, nadat ik merkte dat dit echt helpt, werd ik er bewust van en kon ik zuiniger om gaan met mijn energie.

Stel je hebt een goed gevulde portemonnee en je gaat daarmee de straat op. Elke willekeurige voorbijganger geef je €100,- €500,- en zo door tot je portemonnee leeg is en je zelf niets meer hebt. Nu moet je heel hard aan het werk om zelf nog te kunnen leven.
Als jij al je energie weggeeft aan anderen, dan raakt je eigen energie op. Ik leerde beter voor mezelf te zorgen. Nu ben ik meer in staat om nieuwe dingen te creëren. Bezig te zijn met mijn dromen, mijn toekomst. En nee, het lukt me niet altijd. Ik ben me er nu eerder van bewust en dat maakt een groot verschil in je leven.

Anita Wix

Volgende blog (deel 2) Dromen .. Durven..  Doen


PS Vandaag denk ik aan je met een grote glimlach.

Wat een geluk dat ik je mocht kennen

Voel jij ook dat je vastzit in je denken en doen en wil je er eens over praten
neem dan gerust contact met me op: 0654662099 of Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

 

 

                                                 

 

 

 

Ik wil zo graag mogen bestaan

Wie mij kent of volgt, of mij eens heeft ontmoet tijdens een presentatie of een ander event, weet dat ik mij al jaren met passie inzet om geweld achter de voordeur bespreekbaar te maken. Ik doe dat niet vanuit een slachtofferrol. Ik heb het meegemaakt,11 jaar lang, maar dat is niet waarom ik mijn verhaal deel.


Ik doe het omdat ik daarmee anderen wil bemoedigen en inspireren. Ik doe dat omdat ik velen in het sociale domein van betekenis kan zijn. Mijn inzichten delen door de ervaring die ik heb opgedaan. 

Dat doe ik om de mannen en vrouwen die nog in een destructieve relatie zitten de ogen wil openen. Dat ze door het lezen van mijn verhalen zichzelf herkennen. Dat ze weten dat het niet normaal is wat er gebeurd en dat ze erkenning krijgen.

Dat ze het niet bedenken en/of verzinnen en dat het niet hun schuld is.

Dat ze moeten weten dat ze wel elke dag een keuze hebben. Dat ze elk ogenschijnlijk klein momentje in hun leven, waarbij hun gevoel, hun hart tot ze spreekt, dat ze dit niet langer willen moeten aangrijpen om nieuwe keuzes te maken.

  • Dat ze moeten weten dat ze hulp kunnen vragen.
  • Dat ze hun angst en schaamte voorbij gaan en iemand in vertrouwen nemen.
  • Dat ze moeten weten dat ze niet alleen zijn.
  • Dat ze moeten beseffen dat er altijd iemand is die voor ze klaar staat.
  • Dat het hun geboorte recht is om een liefdevol leven te leiden.
  • Dat ze net als ik ooit de keuze maakte tegen alle alarmbellen, signalen en intuïtie in te kiezen voor of te blijven in een relatie die ongezond is.
  • Dat ze zich elke keer weer aanpassen en hun grenzen over laten gaan.
  • Dat ze weten…. wat ze weten maar het negeren en er uiteindelijk zover in verstrikt raken dat ze niet meer in staat (denken) te zijn voor zichzelf en hun kinderen te kiezen.
  • Dat ze moeten weten dat de gevolgen van een toxische relatie pijnlijk heftig en verdrietig kunnen zijn. Zelfs nog jaren later.

Had ik andere keuze's kunnen maken?

Ook nu komt de mokerslag van die tijd weer even keihard bij mij terug. Mijn familie, vader, moeder en zusjes, besloten om mijn plek in het gezin op te heffen. De letterlijke woorden van mijn moeder waren “je bent niet langer onze dochter”. 

De ingewikkelde relatie waar ik toen in zat (terwijl heel mijn hart schreeuwde dat er iets niet klopte), zorgde voor ruzie, boosheid en onbegrip in mijn familie. Het ging ongemerkt, stiekem en langzaam. We werden uit elkaar gedreven en ik liet het toe. Ik ging me ook anders gedragen, deed onaardig. Dan scoorde ik punten bij mijn partner. Want juist van zijn liefde “dacht” ik afhankelijk te zijn. Dus koos ik voor hem. En mijn familie voor zichzelf. 

Toch is die keuze die ik toen maakte, de gevolgen van die keuze, mij nooit vergeven. Zelfs niet toen ik in de vrouwenopvang belandde. 
Mijn vader was al jaren ziek maar hij had zoveel drive om te leven dat hij elke dokter versteld deed staan. Eerst was zijn doel nog kunnen motor rijden en toen dat niet meer lukte ging hij voor 1-9-2021 de dag dat mijn ouders 60 jaar getrouwd waren. En ze hebben het gevierd. 
Toen was hij op en klaar voor de reis naar zijn niet aardse bestaan. Ik mocht geen afscheid nemen, niet nog even bij hem zijn en knuffelen.

Ik ben verdrietig, boos, wanhopig, kwaad en voel vooral dat kleine meisje dat zo graag gezien wilde worden. Dat meisje dat zo graag weer naar papa en mama wilde rennen.

Is het allemaal mijn schuld? Nee. Had ik andere keuzes moeten maken? Of liever stel ik de vraag ….Had ik andere keuzes kunnen maken?

Volg je hart

Ik heb mijn hart gevolgd. Keuzes maak je met kennis van dat moment, waarbij het vervelend is anderen je veroordelen zonder dat zij dezelfde kennis en omstandigheden hebben. 

Ook stel ik mijzelf de volgende vraag? 
Hoe zou het zijn geweest als ik was opgevoed door 2 emotioneel aanwezige ouders. Hoe zou het zijn geweest als mijn ouders emotioneel betrokken zouden zijn geweest bij mijn struggle? Betrokken vanuit pure liefde. Steunend. Niet vanuit oordelen en vooroordelen. Ook al is het voor anderen niet te begrijpen. Zo laat ik tranen en boosheid ook gewoon toe. Ik wens mijn vader een mooie liefdevolle laatste reis en ik zie hem weer als het mijn tijd is.

En toen was toen en daar kan ik niets meer aan veranderen. Alles leidde daar naar toe waar ik nu ben. Ik accepteer wat ik niet (meer) kan veranderen. Mijn weg met alle passie en kennis is waardevol voor vele anderen. 


Keuze's maak je met kennis van dat moment, waarbij het vervelend is dat anderen je veroordelen
zonder dat zij dezelfde kennis en omstandigheden hebben.

AWfoto1

Anita Wix, Krachtig Kwetsbaar



Ik hoop dat als ik jou met dit verhaal aanspreek ik je bemoedig om je hart te volgen en nieuwe keuzes maakt.
En wil je erover praten, neem dan contact met me op.

 


Advies- en meldpunt Veilig Thuis heeft zich verontschuldigd tegenover twee Haagse zusjes. De organisatie erkent de veiligheid in hun gezin onvoldoende in de gaten te hebben gehouden. Beide ouders in het gezin maakten zich sinds hun vroege jeugd schuldig aan lichamelijk en psychisch geweld, zeggen de dochters, die inmiddels rond de 20 jaar zijn.

 


Huiselijk geweld gaat niet altijd over slaan, het geweld dat je niet ziet, gebeurt vaak achter de voordeur. Vele gezinnen leven onder de terreur van een narcist, het lastige is dat narcisten de schijn goed weten hoog te houden en het geweld dus niet zichtbaar is. Maar weet dat er nog steeds gezinnen zijn, die de klappen van het psychische geweld moeten opvangen. 

Het is een mooie warme zomerdag. Al een paar dagen hebben we tropische temperaturen.
Lachend en blij komen de kinderen uit school. “Mam, mam we gaan zwemmen met de hele klas” roepen ze luidkeels vanaf de oprit. Ik loop naar buiten om de blije koppies te verwelkomen.

Hoe herken je stalking?

 

Graag wil ik op deze website ook gelegenheid geven aan anderen om hun verhaal te delen. (Anita Wix)

Het is echt heel erg belangrijk om zoveel mogelijk echte verhalen te delen. Zo herkennen slachtoffers zich in deze verhalen. Het geeft ze herkenning en erkenning. Mensen die in een onveilige thuissituatie leven kunnen zich bewust worden dat dit niet normaal is en
dat ze altijd de keuze hebben om voorzichzelf te kiezen. Het vergt moed, kracht en doorzettingsvermogen. 

Als ik het kan, kan jij het ook!

De narcist als gokkast. Het doel van dit blog is om anderen te helpen de patronen in een relatie met een narcist te herkennen. Het kan je motiveren om tijdig uit de situatie te stappen, en maatregelen te nemen die nodig zijn voor je eigen fysieke en mentale gezondheid, en ...als ik het kan, kan jij het ook!

We use cookies

Wij gebruiken cookies op onze web site. Sommigen zijn essentieel voor het correct functioneren van de site, terwijl anderen ons helpen om de site en gebruikerservaring te verbeteren (tracking cookies). U kan zelf kiezen of u deze cookies wil toestaan of niet. Let op dat als u onze cookies weigert mogelijk niet alle functies van de site beschikbaar zijn.

Ok