Het leven

Ik heb in mijn leven al veel tegenslagen gekend. En elke keer als ik dacht dat het niet erger kon, leerde ik een levensles en leerde ik opnieuw kijken en wordt ik mij steeds bewuster van het leven. Ik merk een groot verschil op met het leven voor en het leven na een paar bijzondere ervaringen. Ik zal het je vertellen, er is niets zweverigs aan.

Vanaf mijn geboorte tot mijn 54 ste verjaardag leefde ik mijn leven zoals de meeste mensen dat doen. Het leven overkwam mij. Wat er gebeurde, daar kon ik niks aan doen. Ik was het slachtoffer van mijn omstandigheden. De ene na de andere tegenslag kondigde zich aan. Waarom ik? Had ik al niet genoeg meegemaakt?

Al bij het openen van mijn ogen begon de pieker maalstroom. Zorgen maken, denken dat het nooit beter gaat worden. Somber je bed uit stappen om vervolgens te doen wat ik altijd deed. Elke dag dezelfde gewoontes. Dezelfde partner, dezelfde vrienden, dezelfde leefomgeving en nog simpeler….Mijn bed uit stappen aan dezelfde kant, naar de badkamer, tandenpoetsen (met delfde hand) koffie zetten (drinken uit mijn favoriete mok) telefoon checken, nieuws lezen, e-mails beantwoorden enz. enz. Je kent het wel.

Geen wonder dat er niets verandert, want:
als je doet wat je altijd deed
krijg je wat je altijd kreeg

Dat klinkt nu logisch, maar dat zag ik toen echt niet zo. Mijn verleden over en weer herhalen. Wat is er misgegaan, boos op degene die me iets aan heeft gedaan. Zoeken naar antwoorden. Wat en waarom. Dat hield me constant bezig. Gefocust op negativiteit en geen idee hoe ik dat moest veranderen. Sterker nog ik wist niet eens dat ik dat kon veranderen.

80.000 gedachtes per dag

En elke dag begon weer met dezelfde gedachtes als de dag ervoor. Nooit stond mijn hoofd stil. Altijd was het druk daarbinnen. Een blauwe brief in de brievenbus betekende betalen. Er zal vandaag wel weer iets mis gaan. Een onbekend nummer in het display van je phone.. niet opnemen wie weet, welke instantie het is. Geen enkel vertrouwen in de toekomst of een gelukkiger leven.

Bijna jaloers op de mensen waarbij (je denkt zo aan de buitenkant) het leven altijd op rolletjes loopt. Die nooit zorgen hebben. Die een fijne familieband hebben. Geen financiële zorgen. Een partner die je met respect en gelijkwaardig behandeld. Een gezonde levensstijl. Bijna nooit ziek…. Ga zo maar door.
De toxische relatie waarin ik al 10 jaar vastzat gaf ik de schuld. Zoals iedereen de omstandigheden de schuld geeft. Je werkgever die niet deugd, je vrienden die het je aandoen, de ziekte die je hebt, weinig financiële middelen, je ouders, je …. Stop, stop, stop. Maar hoe verander je dit? 
Ongewild, pijnlijk en verdrietig kom ik in 2016 in het tweede deel van mijn leven terecht. Ik neem je mee…toen alles anders werd.

Toen werd alles anders

Toen ik je leerde kennen wilde je niets van me weten. Jij was de manager van de DJ waar ik mee bevriend was. Ik reisde regelmatig mee naar optredens. Nog maar net uit de vrouwenopvang was dit de tijd van mijn leven.Je was stug en hield me op grote afstand, moest niets van me hebben. Tot ik op 14 okt 2012 een mailtje kreeg met de vraag:
“Mag ik je telefoonnummer?”
“Uh? Waarom dan? Wil je me bellen?”
“Ja, ik wil heel graag een keer met je afspreken, vind je namelijk een heel leuk mens.” 

Dat was het begin van een heel bijzondere vriendschap. Je maakte mijn leven een stuk rijker met alle leuke dingen die we deden. Naar de film, theater, lekker eten, wandelen, op afstand tv kijken, gewoon liggen in het Vondelpark of uren luisteren naar de verhalen van Mw. Gigengack en als hoogtepunt onze fantastische reis naar Bali.Onze diepgaande gesprekken over het leven en de dood waren intens. We waren soulmates en begrepen elkaar. We praten over de zin van ons bestaan. Jij noemde me altijd je happy stalking fortune cookie. Voor jou was het leven soms zwaar. Je wilde het liefst geen 50 worden. Je grote angst was om ernstig ziek te worden en alleen te sterven.Je was eerlijk en gaf me je ongezouten mening over de dingen die ik deed. En toch was je super trots op me. Je hield oprecht van mij als mens, dat maakte me zo gelukkig. Je was mijn grote beschermde teddybeer. Je behandelde me met respect. En met mijn verleden was dit heel fijn om dit te ervaren.

Op 5 Jan 2016 bleef je voor het eerst in mijn huisje slapen. Dat deed je nooit. Ik was blij verrast. Toen je s’morgens wakker werd zei je dat je in geen jaren meer zo goed had geslapen “wat heb je toch een heerlijk huisje”.We praten uren, keken films en maakten vakantie plannen.Je besloot nog een nachtje te blijven. Over 3 dagen werd je 50 en je vroeg me het met jou en je ouders te vieren. Dat wilde ik graag. Ondanks alle uren slaap bleef je moe. Ik pakte een dekentje en zei ga maar lekker slapen, je hebt het vast nodig.Ik gaf je een knuffel en een kaart met de tekst: ‘wat een geluk dat ik je ken’.
Toen ik die aan je gaf zei je “wat ben je toch een lieverd.”

Je werd nooit meer wakker

Daarna viel je in slaap.... en werd nooit meer wakker. 3 dagen voor je 50ste verjaardag, niet ziek en in het huisje van je beste vriendin.
Nog niet eerder stond de wereld zo stil. 
7 dagen na je uitvaart lag ik nog steeds in bed. Had nergens zin meer in.
Tot ik me besefte dat ik ook nu een keuze had. Of verstikt blijven in mijn verdriet of accepteren dat het niet mooier had kunnen zijn.
Het was jouw verlangen op deze manier de aarde te verlaten. Hoe bijzonder.
Deze intens verdrietige gebeurtenis veranderde mijn kijk op het leven en de dood. Het gaf me de kracht. 

Ik ben me er nu van bewust

De grootste lessen in ons leven krijgen we vaak in de diepste dalen. Om meer grip op mijn gedachtes te krijgen ging ik mijzelf vragen stellen. Als ik voelde ergens veel te lang in te blijven, stelde ik vragen als: Waar denk je aan? Dienen deze gedachtes mij? Stop! Ik ging dan even stil zitten en dacht aan iets waar ik heel blij van werd. Ik ruilde de negatieve gedachte in voor een positieve gedachte. Dat is een heel proces, stapje voor stapje en het gaat steeds beter, nadat ik merkte dat dit echt helpt, werd ik er bewust van en kon ik zuiniger om gaan met mijn energie.

Stel je hebt een goed gevulde portemonnee en je gaat daarmee de straat op. Elke willekeurige voorbijganger geef je €100,- €500,- en zo door tot je portemonnee leeg is en je zelf niets meer hebt. Nu moet je heel hard aan het werk om zelf nog te kunnen leven.
Als jij al je energie weggeeft aan anderen, dan raakt je eigen energie op. Ik leerde beter voor mezelf te zorgen. Nu ben ik meer in staat om nieuwe dingen te creëren. Bezig te zijn met mijn dromen, mijn toekomst. En nee, het lukt me niet altijd. Ik ben me er nu eerder van bewust en dat maakt een groot verschil in je leven.

Anita Wix

Volgende blog (deel 2) Dromen .. Durven..  Doen

PS Vandaag denk ik aan je met een grote glimlach.

Wat een geluk dat ik je mocht kennen

Voel jij ook dat je vastzit in je denken en doen en wil je er eens over praten
neem dan gerust contact met me op: 0654662099 of Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.