Ik wil zo graag mogen bestaan

Wie mij kent of volgt, of mij eens heeft ontmoet tijdens een presentatie of een ander event, weet dat ik mij al jaren met passie inzet om geweld achter de voordeur bespreekbaar te maken. Ik doe dat niet vanuit een slachtofferrol. Ik heb het meegemaakt,11 jaar lang, maar dat is niet waarom ik mijn verhaal deel.

Ik doe het omdat ik daarmee anderen wil bemoedigen en inspireren. Ik doe dat omdat ik velen in het sociale domein van betekenis kan zijn. Mijn inzichten delen door de ervaring die ik heb opgedaan. 

Dat doe ik om de mannen en vrouwen die nog in een destructieve relatie zitten de ogen wil openen. Dat ze door het lezen van mijn verhalen zichzelf herkennen. Dat ze weten dat het niet normaal is wat er gebeurd en dat ze erkenning krijgen.

Dat ze het niet bedenken en/of verzinnen en dat het niet hun schuld is.

Dat ze moeten weten dat ze wel elke dag een keuze hebben. Dat ze elk ogenschijnlijk klein momentje in hun leven, waarbij hun gevoel, hun hart tot ze spreekt, dat ze dit niet langer willen moeten aangrijpen om nieuwe keuzes te maken.

• Dat ze moeten weten dat ze hulp kunnen vragen.
• Dat ze hun angst en schaamte voorbij gaan en iemand in vertrouwen nemen.
• Dat ze moeten weten dat ze niet alleen zijn.
• Dat ze moeten beseffen dat er altijd iemand is die voor ze klaar staat.
• Dat het hun geboorte recht is om een liefdevol leven te leiden.
• Dat ze net als ik ooit de keuze maakte tegen alle alarmbellen, signalen en intuïtie in te kiezen voor of te blijven in een relatie die ongezond is.
• Dat ze zich elke keer weer aanpassen en hun grenzen over laten gaan.
• Dat ze weten…. wat ze weten maar het negeren en er uiteindelijk zover in verstrikt raken dat ze niet meer in staat (denken) te zijn voor zichzelf en hun kinderen te kiezen.
• Dat ze moeten weten dat de gevolgen van een toxische relatie pijnlijk heftig en verdrietig kunnen zijn. Zelfs nog jaren later.

Had ik andere keuze's kunnen maken?

Ook nu komt de mokerslag van die tijd weer even keihard bij mij terug. Mijn familie, vader, moeder en zusjes, besloten om mijn plek in het gezin op te heffen. De letterlijke woorden van mijn moeder waren “je bent niet langer onze dochter”. 

De ingewikkelde relatie waar ik toen in zat (terwijl heel mijn hart schreeuwde dat er iets niet klopte), zorgde voor ruzie, boosheid en onbegrip in mijn familie. Het ging ongemerkt, stiekem en langzaam. We werden uit elkaar gedreven en ik liet het toe. Ik ging me ook anders gedragen, deed onaardig. Dan scoorde ik punten bij mijn partner. Want juist van zijn liefde “dacht” ik afhankelijk te zijn. Dus koos ik voor hem. En mijn familie voor zichzelf. 

Toch is die keuze die ik toen maakte, de gevolgen van die keuze, mij nooit vergeven. Zelfs niet toen ik in de vrouwenopvang belandde. 
Mijn vader was al jaren ziek maar hij had zoveel drive om te leven dat hij elke dokter versteld deed staan. Eerst was zijn doel nog kunnen motor rijden en toen dat niet meer lukte ging hij voor 1-9-2021 de dag dat mijn ouders 60 jaar getrouwd waren. En ze hebben het gevierd. 
Toen was hij op en klaar voor de reis naar zijn niet aardse bestaan. Ik mocht geen afscheid nemen, niet nog even bij hem zijn en knuffelen.

Ik ben verdrietig, boos, wanhopig, kwaad en voel vooral dat kleine meisje dat zo graag gezien wilde worden. Dat meisje dat zo graag weer naar papa en mama wilde rennen.

Is het allemaal mijn schuld? Nee. Had ik andere keuzes moeten maken? Of liever stel ik de vraag ….Had ik andere keuzes kunnen maken?

Volg je hart

Ik heb mijn hart gevolgd. Keuzes maak je met kennis van dat moment, waarbij het vervelend is anderen je veroordelen zonder dat zij dezelfde kennis en omstandigheden hebben. 

Ook stel ik mijzelf de volgende vraag? 
Hoe zou het zijn geweest als ik was opgevoed door 2 emotioneel aanwezige ouders. Hoe zou het zijn geweest als mijn ouders emotioneel betrokken zouden zijn geweest bij mijn struggle? Betrokken vanuit pure liefde. Steunend. Niet vanuit oordelen en vooroordelen. Ook al is het voor anderen niet te begrijpen. Zo laat ik tranen en boosheid ook gewoon toe. Ik wens mijn vader een mooie liefdevolle laatste reis en ik zie hem weer als het mijn tijd is.

En toen was toen en daar kan ik niets meer aan veranderen. Alles leidde daar naar toe waar ik nu ben. Ik accepteer wat ik niet (meer) kan veranderen. Mijn weg met alle passie en kennis is waardevol voor vele anderen. 

Keuze's maak je met kennis van dat moment, waarbij het vervelend is dat anderen je veroordelen
zonder dat zij dezelfde kennis en omstandigheden hebben.

Anita Wix, Krachtig Kwetsbaar

Ik hoop dat als ik jou met dit verhaal aanspreek ik je bemoedig om je hart te volgen en nieuwe keuzes maakt.
En wil je erover praten, neem dan contact met me op.